De Vuurvrouw

Vanochtend trok ik een stoffige doos uit de schuur open. Er zat van alles in, maar vooral veel oude tekenblokken en schetsboeken uit de vorige eeuw. 

Uiteraard zocht ik iets anders, maar ik ben nogal gemakkelijk afgeleid en bladerde er door. 

Vroeger tekende ik altijd vrouwelijke figuren. Nog steeds wel. Al hebben ze in de loop der jaren wel meer betekenis gekregen en is wat ik vroeger tekende vooral ter ontspanning. 

Ik had sowieso moeite met goed kijken als ik iets probeerde na te tekenen. 

Ik zag zoveel dat, dat waar ik op moest letten, de verhoudingen bijvoorbeeld, helemaal werden genegeerd. Het resultaat waren tekeningen die ik geweldig vond, maar die behoorlijk veel kritiek kregen van buiten af. Prinsessen die ik tekende, eindigde meestal onaf in een klad in de hoek. 

Ik denk dat je het gevoel wel kent dat je denkt er niet goed in te zijn? Zo heb ik me heel vaak gevoeld als het op tekenen aankwam. 

Toen uiteindelijk iemand tegen me zei dat ik er waarschijnlijk ook geen aanleg voor had was het met het kleine stukje zekerheid dat ik had over mijn tekeningen, wel gedaan. 

Misschien moesten er wel jaren van levenservaring overheen gaan voor ik weer een potlood oppakte en had bedacht dat het zonde was dat ik blijkbaar alleen maar had gecreëerd om een stukje bevestiging te krijgen dat ‘ik’ ok was. Tekenen was blijkbaar altijd een verlengstuk van mijn identiteit en daar was ik me als kind en als jong volwassene dus niet bewust van. 

Dat kwam pas jaren geleden. Toen ik bezig was met een tekening van een vuurvrouw. Ik had zoveel plezier gehad in het tekenen en wilde vooral dat plezier met de wereld delen. Dus toen iemand me ‘terechte’ kritiek gaf op de tekening was het plezier weg en voelde ik me zo verschrikkelijk klein, dat ik er al bijna weer de brui aan had gegeven. 

Maar na een aantal goede gesprekken met vrienden, heb ik toch doorgezet, want wat maakt kritiek nou uit als je lol hebt in het maken? 

Nee, het was geen super kunst. En het was zeker niet goed. Verhoudingen, compositie en ondergrond klopten nooit en waren meestal geen geheel. 

Ik zocht uiteindelijk een tekenleraar toen ik zover was, volgde een teken en schilder cursussen online en zag mezelf groeien. Ook was ik inmiddels zover dat ik goeie kritiek juist wel prettig vond, want er zaten onder de pijn van die zogenaamde afwijzingen ook vaak opmerkingen die ik kon toepassen in mijn ontwikkeling. 

Even weer terug naar de schuur. Ik bladerde dus door de schetsboeken en daar was ze. De vuurvrouw. 

Ik heb haar net onder de scanner gelegd om haar uit te werken. Maar ze is belangrijk om te laten zien zoals ze was. Zoals ik ooit weer begon met tekenen en mijn plezier terug vond. 

Laat je niet wijsmaken dat je niet goed genoeg bent. Of dat je geen talent hebt. Als je goed contact kunt houden met het plezier van creëren dan maakt het echt niet uit wat anderen er over zeggen. Gewoon doorgaan. Laat je niet weerhouden als iets niet lukt, of als het er niet uitziet zoals je eigenlijk zou willen. Gewoon doorgaan. 

Wees eigenwijs en heb plezier, want ik ben er echt van overtuigd dat ook al heb je geen aanleg toch een geweldige kunstenaar kunt zijn…